Differential สมการป่วนกวนให้รัก

บทนำ

“เรนเชียลๆๆ นี่เธอได้ข่าวเรื่องที่มีรุ่นพี่ดิฟที่โรงเรียนฝั่งโน้นบ้างไหม เขาหล่อมากเลยนะแก”ยัยมิวเพื่อนที่สุดเลิฟ สุดติ่งผู้ชาย พูดขึ้นหลังจากที่ออดคาบสุดท้ายดังขึ้น

“ฉันก็เห็นว่าผู้ชายคนไหนแกก็ว่าหล่อทั้งนั้นล่ะนะยัยมิว”

“แหมๆ แกก็… แต่คนนี้หล่อจริงๆนะ ฉันเพิ่งเจอเมื่อวานนี้เอง หลังจากที่เขาสบตาฉันเพียงเสียววินาทีฉันเกือบเป็นลมแน่ะ นัยน์ตาเขาช่างมีเสน่ห์”ยัยมิวพูดพลางทำหน้าเพ้อฝัน จนฉันทนไม่ได้ที่จะตบเหม่งมันซักป้าบ!

                ป้าบ!

“โอ๊ย! นี่เรนเชียลเธอทำไรของเธอเนี่ย ฉันเจ็บนะ”

“เจ็บสิดี จะได้เลิกเพ้อฝันซะที ตัวเองมีแฟนอยู่แล้วยังจะมากรี๊ดผู้ชายคนอื่นอีก เดี๋ยวฉันก็ฟ้องเม็กมั่มซะเลย”

“ย่ะ ที่ฉันทำไปก็เพราะฉันหวังดี อยากจะให้เธอมีแฟนไวๆเท่านั้นล่ะ เธอจะได้รู้ว่าความสุขที่แท้จริงมันเป็นยังไง”

“จ้ะ ขอบใจละกัน”

“อืม ว่าแต่เธอจะกลับบ้านเลยรึเปล่า”

“อืม พ่อคงส่งคนมารับแล้วล่ะ”

“งั้นเราเดินไปด้วยกันนะ พอดีฉันนัดกับแม็กมั่มที่หน้าโรงเรียนพอดี”

“เรนเชียล!!”เสียงของผู้ชายคนหนึ่งตะโกนมาจากทางด้านหลังของฉัน

“เอ่อ…นายเรียกฉันเหรอ”

“แฮกๆๆ ใช่น่ะสิ รู้ไหมว่าฉันมารอเธอตั้งนาน แต่ไม่เป็นไร เพื่อเธอฉันรอได้ตลอดชีวิตอยู่แล้ว”เขาวิ่งติดสปีดมาหาฉันแล้วอธิบายยืดยาว

“นายมีอะไรกับฉันเหรอ”

“คือว่า…ฉัน…ฉันจะมาบอกว่าฉันชอบเธอ”

“หา!!-[]-”ฉันอ้าปากค้างอย่างงงกับคำพูดของหมอนั่น แล้วหันหน้าไปหายัยมิวอย่างสงสัย

“ไม่เกี่ยวกับฉันนะ ฉันไม่รู้จักกับเขาเลย”ยัยมิวรีบปฏิเสธก่อนที่ฉันจะเข้าใจผิด ก็มันน่าสงสัยไหมล่ะ ยัยมิวเพิ่งเชียร์ให้ฉันมีแฟนก่อนหน้าที่เราจะออกจากห้อง แล้วพอออกจากห้องได้ไม่นานก็มีคนมาบอกว่าชอบฉัน

อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้

“เอ่อ…เรนเชียล คบกับฉันนะ”

“หา!!! –[  ]-”

“ไม่หาแล้ว เป็นแฟนกับฉันนะ”

“เอ่อ… นี่ เรายังไม่เคยรู้จักกันแล้วจะมาเป็นแฟนกันได้ยังไง ฉันว่า…”

“เออ ใช่! ฉันชื่อแคนซัส อยู่มัธยมปลายปี 2 โรงเรียนตรงข้ามนี้แหละ ส่วนเธอก็ไม่ต้องแนะนำตัวหรอก เพราะฉันรู้จักเธอหมดแล้ว ดังนั้นเป็นแฟนกันนะ”เขาโผลงขึ้นอย่างนึกขึ้นได้ ก่อนที่จะแนะนำตัว และกล่าวขอเป็นแฟนรอบที่ 3

“ว้าย! นี่เหรอรุ่นพี่แคนซัส ที่พวกผู้หญิงเขาพูดกัน ตัวจริงหล่อเป็นบ้าเลย”ยัยมิวพูดขึ้นมา เมื่อเขาแนะนำตัวเสร็จ

“เธอรู้จักเขาเหรอยัยมิว”

“ฉันไม่รู้จักหรอก แต่ฉันเคยได้ยินพวกผู้หญิงพูดกันน่ะว่า รุ่นพี่แคนซัสหล่อมาก ฉันก็พึ่งจะเจอตัวจริงก็วันนี้แหละแก ฉันว่าแกตกลงๆไปเหอะ หล่อๆแบบนี้นานๆทีจะมาเกยตื้นให้แกเชยชมนะยะ”

“จะดีเหรอ”

“ฉันเคารพการตัดสินใจของแกนะ”

“สรุปว่า….”

“ฉัน ตกลง”

                ฮ๊าววววว เช้าของการมีแฟนมันสดใสอย่างนี้นี่เอง หลังจากที่พี่แคนซัสขอฉันเป็นแฟนและฉันก็ตกลงไปนั้น เราก็ได้แลกเบอร์ แลกไลน์ และโซเชียลอื่นๆอีกมากมายหลายอย่าง จากนั้นเราก็คุยกันแทบจะทั้งคืน พี่แคนซัสนิสัยดีมากเลลยล่ะ เขาพูดน่ารัก รู้จักเอาใจ หน้าตาก็ดี แถมยังรวยด้วย อร๊ายยยยย อะไรจะโพลไฟล์เริ่ดซะแมนแตนขนาดนี้ แต่เรื่องรวยนี่ฉันไม่แคร์หรอก เพราะครอบครัวฉันรวยกว่าน่ะสิ ฮุๆๆ

ตื่อดึง~ ตื่อดึง~

“ฮัลโหล”

“ตื่นรึยัง คนขี้เซาของผม”

“ตื่นก่อนหน้าที่พี่โทรมานี่แหละ แล้วพี่ล่ะคะ”

“วันนี้ตื่นเช้า ก็เลยโทรมาหาเรนน่ะ คิดถึง”

“คิดถึงอะไรกัน เดี๋ยวเย็นนี้เราก็เจอกันนี่คะ”

“นั่นล่ะที่พี่โทรมาก็เพื่อจะบอกว่า เย็นนี้พี่ไปหาไม่ได้นะ พอดีคุณแม่พี่ใช้ไปทำมีธุระให้ท่านน่ะ ขอโทษด้วยนะ”

“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เรื่องแค่นี้เอง เรนเข้าใจ”

“งั้นพี่ขอตัวก่อนนะครับ บายครับ”

“ค่ะ”

ก๊อกๆๆๆ “คุณหนูคะ ได้เวลาตื่นนอนแล้วล่ะค่ะ”คุณป้าศรีคนใช้เก่าแก่ของที่บ้านเคาะประตูเรียกฉันอย่างที่เคยทำทุกเช้า

“เรนตื่นแล้วค่ะ”

“เช้านี้คุณพ่อของคุณหนู เรียกพบนะคะ”

“ค่ะ”จู่ๆคุณพ่อก็เรียกตัวพบ ซึ่งจะนานๆทีเพราะปกติเราก็จะพบกันทุกเช้าบนโต๊ะอาหารอยู่แล้ว ถ้าพ่อเรียกแบบนี้แสดงว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆเลยล่ะ

“พ่อมีอะไรรึเปล่าคะ”ฉันรีบแต่งตัวแล้วลงมาหาพ่อทันที เพราะกลัวว่าถ้ามาช้าอาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่

“พ่อแอบได้ข่าวมาว่า ลูกสาวของพ่อมีแฟนแล้วงั้นเหรอ”

“เอ่อ…พ่อไปเอาข่าวนี้มาจากไหนเหรอคะ”

“ไม่ต้องไปสนใจหรอก ตอบพ่อมาสิ”

“ค่ะ เรนมีแฟนแล้ว”

“ชื่ออะไรล่ะ”

“เค้าชื่อว่า แคลซัส ค่ะ”

“แคนซัสงั้นเหรอ อืม…งั้นวันเสาร์นี้ก็พาเค้ามากินข้าวที่บ้านเราสิ”

“พ่อ พูดจริงๆเหรอคะ”

“จริงสิ”

“เรนรักพ่อที่สุดเล้ยยยยยย”ฉันพูดเอาใจ

“ไม่ทันอะไรก็ประจบเอาใจพ่อซะละ ลูกสาวคนนี้”

“ก็ต้องทำดีๆกับพ่อไว้ก่อนไงคะ เดี๋ยวถ้าพ่อเกิดโกรธเรน เรนก็อดพาพี่แคนซัสมาหาคุณพ่อน่ะสิ”

“แล้วเค้าเป็นคนดีรึเปล่า เรนต้องดูดีๆนะลูก ผู้ชายสมัยนี้น่ะไว้ใจไม่ได้หรอก”

“เค้าเป็นคนน่ารักมากเลยค่ะ พ่อต้องชอบเขาแน่ๆ”

“พ่อก็หวังว่าอย่างั้นแหละว่าลูกของพ่อจะเจอแต่คนดีๆ”

หลังจากวันนั้นฉันก็บอกกับพี่แคนซัสไว้ว่าพ่อชวนมาที่บ้าน แล้วบอกกับฉันประมาณว่าเขาจะนับวันนับคืนมาเจอพ่อฉันเลย เขานี่ช่างเป็นคนน่ารักอะไรอย่างนี้นะ ถึงพักหลังๆเขาจะทำงานกลุ่มกับเพื่อนๆจนไม่ค่อยมีเวลาโทรหาฉันก็ตาม และแล้ววันนี้ก็มาถึง!! วันนี้เป็นวันเสาร์หละ พี่แคนซัส ขับบีเอ็มคันสวยมาจอดที่หน้าบ้าน แล้วเปิดประตูออกมาจากรถอย่างมาดเท่

“สวัสดีครับ”พี่แคนซัสกล่าวสวัสดีพ่อของฉันที่ยืนทำหน้าขึงขังเป็นรูปปั้นยักษ์ที่ยืนอยู่หน้าวัด

“อืม”พ่อตอบพลางทำหน้าไม่สบอารมณ์ ฉันก็เหนว่าพ่อทำหน้าตึงแบบนี้ตั้งแต่เช้าแล้วสสงสัยกลัวเหี่ยว

“เข้ามาทานอาหารในบ้านนะคะ พี่แคนซัส”

“ครับ”

                บนโต๊ะอาหาร

“นายชื่ออะไรนะ”

“ผมชื่อ แคนซัส ครับ”

“เป็นแฟนกับยัยเรนเมื่อไหร่”

“เอ่อ…เมื่อ 5 วันที่แล้วครับ”

“แล้วยัยเรนเป็นคนที่เท่าไหร่ล่ะ”

“อะไรนะครับ”

“ฉันถามว่ายัยเรนเป็นแฟนคนที่เท่าไหร่ของนาย!”

“พ่อพูดอะไรของพ่อน่ะ พี่แคนซัสเค้ามีแค่เรนคนเดียวนะ”

“เงียบไปเลยยัยเรน พ่อจะพูดกับไอ้นี่”พ่อหันไปชี้หน้าพี่แคนซัส

“…”

“ไม่ใช่แค่เรื่องนี้นะ ทั้งเรื่องที่ฉันให้คนของฉันไปประกาศทั่วโรงเรียนแล้วและไม่ใช่แค่โรงเรียนเดียวแต่ทุกโรงเรียนนายไม่รู้เรื่องนี้เหรอ”

“ผมรู้ครับ แต่ผมคิดว่ามันไม่สมควร เรนเชียลเค้าเป็นคนที่มีหัวใจนะครับถ้าเธอรักใครก็ควรจะสนับสนุนเธอ ไม่ใช่มาจำกัดความว่าแฟนของเธอต้องมีเชื่อเป็นคณิตศาสตร์”อะไรกัน ฉันไม่เห็นรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย

“นายจะหาว่าฉันไม่มีเหตุผลงั้นเหรอ ที่ฉันต้องการให้ลูกของฉันมีแฟนที่ชื่อเกี่ยวกับคณิตศาสตร์”

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ เพราะสำหรับผมแล้วความรักสำคัญกว่าชื่อของคนคนนั้นมากกว่าอยู่แล้ว”

“เฮอะ! ทำเป็นพูดดี นายก็ไม่ได้จะดีไปกว่าคำพูดพล่อยๆของนายหรอก”พ่อพูดจบก็หันไปสั่งให้ลูกน้องเอาอะไรซักอย่างมา และมันก็คือกระดาษที่ถูกปริ๊นสีไปด้วยภาพของผู้หญิงอยู่หลายแผ่น

“นายจะปฏิเสธไหมว่านายไม่รู้จักผู้หญิงพวกนี้”

“พ่อพูดแล้วก็วางกระดาษเอสี่ลงทีละแผ่นจนครบ4แผ่น”

“เอ่อ….”พี่แคนซันไม่พูดได้แต่ยืนนิ่ง เหงือมากมายเริ่มผุดออกมาจากตัวราวกับว่าถูกจับได้ว่าทำผิด!

“ผู้หญิงพวกนี้คือคนที่นายกำลังคบอยู่ตอนนี้ ไม่รวมเรนเชียลลูกสาวของฉัน”

“พี่แคนซัส เป็นอย่างที่พ่อเรนพูดจริงๆเหรอคะ”ฉันถามพี่แคนซัส จนตอนนี้น้ำตาฉันเริ่มรื้อขึ้นมาจนฉันมองไม่เห็นหน้าพี่แคนซัสเลย

“จริง”พี่แคนซัสพูดออกมาก่อนจะหลุบตาต่ำลง

                เพี๊ย!!!  ฉันตัดสินใจตบพี่แคนซัสจนหน้าเขาหัน“นี่ สำหรับที่คุณโกหกเรน ออกไปจากชีวิตเรนได้แล้ว ออกไป!”ฉันใช้คำพูดที่ดูห่างเกินที่สุดไล่เขาออกไป ทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับฉันนะ ใจร้ายที่สุด!

“ไม่ต้องเสียน้ำตาให้คนอย่างนั้นหรอก”

“พ่อก็เหมือนกัน เรื่องแฟนของเรนที่ต้องมีชื่อเกี่ยวกับคณิตอะไรนั่นอีก พ่อคิดอะไรของพ่ออยู่”

“พ่อก็แค่อยากไห้ลูกเจอคนดีๆ”

“การเป็นคนดีจำเป็นต้องมีชื่อเกี่ยวกับคณิตศาสตร์ด้วยเหรอคะ”

“ลูกไม่เข้าใจ”

“พ่อนั่นแหละที่ไม่เข้าใจเรน ทำไมต้องเป็นคณิตศาสตร์ หรือว่าการเป็นศาสตราจารย์คณิตศาสตร์ของพ่อมันทำให้พ่อบ้าจนเอามาลงที่ลูกตัวเอง”

“เรนเชียล”พ่อเอ่ยเสียงเรียบ

“ถ้างั้นเรนไปมีแฟนเป็นโจรแต่เขามีชื่อเกี่ยวกับคณิตศาสตร์พ่อก็รับมาเปนลูกเขยหมดน่ะสิ ได้! เรนจะทำ!”ฉันพูดแล้วรีบหนีขึ้นห้อง เพราะถ้าอยู่นานกว่านี้ฉันคงใจอ่อนยอมเชื่อเรื่องที่พ่อกำลังจะกรอกหูฉันแน่ๆ

“มันไม่ใช่แบบที่ลูกคิดนะเรน เรนฟังพ่อก่อน!”